Η Βιργινία Μαστρογιαννάκη αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Rouen, στη Γαλλία, το 2002, και στη συνέχεια έλαβε διπλό μεταπτυχιακό τίτλο από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2010) και την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (2013). Πρόσφατα εξέθεσε έργο της στο Sakıp Sabancı Müzesi της Κωνσταντινουπολης (2020), την Παλαιά Βουλή Αθηνών (2019), το Μουσείο Μπενάκη (2016) και το ZKM (Γερμανία, 2015).
Τα έργα της Βιργινίας Μαστρογιαννάκη, ασχολούνται, μεταξύ άλλων, με τις έννοιες του χρόνου, της βιωσιμότητας, του περιττού, έννοιες που όλες τους σχετίζονται με την έκθεση «Το Πράσινο Πέρα(σ)μα». Η ίδια η καλλιτέχνης αναφέρει πως «μέχρι σήμερα, το σώμα της δουλειάς μου έχει ασχοληθεί με τις έννοιες της διάρκειας, του ορίου, του σφάλματος, του περιττού, τόσο στις σχέσεις ανάμεσα στον εαυτό μου και τα υλικά, όσο και με όρους κοινωνικών σχέσεων».
Στις επιτελέσεις της, η καλλιτέχνης, εξερευνά το ανθρώπινο σώμα - πιο συγκεκριμένα το δικό της σώμα. Άλλοτε αυτό δύναται να λειτουργεί ως μηχανή που μπορεί να υπολογίζει το χρόνο, άλλοτε ως ηχείο ή πνευστό όργανο, άλλοτε ως δείκτης αντοχής. Καθώς ο χρόνος και το σώμα συνδέονται μεταξύ τους στενά, η καλλιτέχνης καταγράφει τις επιτελεστικές λειτουργίες του χρόνου που όλοι ξοδεύουμε στον καθημερινό μας βίο, από την αρχή ως το τέλος: ο χρόνος της εργασίας, της ανάπαυσης, της ανάπτυξης, ο επιτελεστικός χρόνος. Σύμφωνα με τη Μαστρογιαννάκη, η αντίληψη του χρόνου συνδέεται τόσο με το σώμα, όσο και με τη νόηση. Η υλικότητα, είτε σε άψυχα αντικείμενα, είτε στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, αποτελεί για την καλλιτέχνη πεδίο καλλιτεχνικής παρατήρησης που διερευνάται συχνά μέσα από επιτελέσεις μεγάλης διάρκειας.
Για «Το Πράσινο Πέρα(σ)μα», η Βιργινία Μαστρογιαννάκη, εκθέτει μια σειρά φωτογραφιών από αντικείμενα, που αψηφούν την αντίληψη και την κατανόηση μας. Κάποτε, σε έναν περίπατο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, η καλλιτέχνης βρέθηκε μπροστά σε κάποια «άγνωστα», μεταλλικά αντικείμενα που ήταν εκεί. Δεν ήταν ακριβώς σκουπίδια. Σήμερα ένα από αυτά στέκεται στην είσοδο του λιμανιού ως πινακίδα καλωσορίσματος. Τι μήνυμα μεταφέρουν αυτά τα αντικείμενα με την πάροδο του χρόνου; Έχουν τα αντικείμενα «ψυχή», μια αντίληψη για το πεπρωμένο; Όπως αναρωτήθηκε ο Γάλλος συγγραφέας του 18ου αιώνα Alphonse de Lamartine σε ένα διάσημο ποίημα του: «Άψυχα αντικείμενα, έχετε ως εκ τούτου ψυχή;».