Το πολύσημο έργο του Παύλου Νικολακόπουλου χαρακτηρίζεται από την μακροχρόνια έρευνα του καλλιτέχνη επάνω στις σχέσεις του ανθρώπου με το σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον. Καταφεύγοντας άλλοτε στην πυκνότητα των εκφραστικών μέσων και άλλοτε στην απλότητα της αφαίρεσης, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα εικονιστικό σύνολο ανοίκειων αφηγήσεων που εκ πρώτης όψεως οδηγεί το βλέμμα του θεατή στην διάσπαση. Όμως η τέχνη του Νικολακόπουλου διαπερνάει το προφανές, καθώς εγκαθίσταται στο είδος μιας συγκίνησης/συν-κίνησης, που στόχο της έχει τη συνειδητοποίηση της συλλογικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου στο μεταβιομηχανικό κόσμο.
Η καθαρότητα του ζωγραφικού χώρου του καλλιτέχνη, καθώς επίσης και η μη συμβατική μέθοδος στήριξης των γλυπτών του, οδηγούν το βλέμμα του κοινού σε μια περίοπτη θέαση του έργου, σε μια ενδελεχή επεξεργασία των λεπτομερειών, δημιουργώντας εννοιολογικές συνάψεις με το κοινωνικό περιεχόμενο. Πρόθεση του καλλιτέχνη είναι να μοιραστεί "σιωπηλά" και δημόσια τις κρυφές σκέψεις του για μια νέα ισορροπία, μια νέα συλλογική εμπειρία, βασισμένη σε ένα δίκτυο δράσεων που χαρακτηρίζονται από εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και συνεργατικότητα. Χρησιμοποιώντας αντικείμενα και οργανικά υλικά που εμφατικά παραπέμπουν στην έννοια της αιχμηρότητας, ο Νικολακόπουλος, δημιουργεί έναν οπτικό διάλογο ανάμεσα στο ίδιο το έργο και τις ερριμμένες σκιές των μερών του. Συνδυάζοντας συχνά τα δύο αυτά στοιχεία με την χρήση ενός διακριτικού σαρκασμού - όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο έργο Carnage of Ennui (2012) – ο καλλιτέχνης προσεγγίζει εννοιολογικά την πορεία αποξένωσης και παθητικότητας του ανθρώπου στο σύγχρονο πλαίσιο του υπερ-καταναλωτισμού και των κοινωνικών ανισοτήτων. Το ίδιο αυτό πλαίσιο παράγει την ανάγκη ανάπτυξης ενός νέου σύγχρονου ουμανισμού, στον οποίο ο Νικολακόπουλος αναφέρεται έμμεσα μέσω της κοινωνικής και ανθρώπινης οικολογίας, δίνοντας έμφαση στην σχέση του ανθρώπου - ως φυσικό και κοινωνικό ον - με το ανθρωπογενές περιβάλλον.