Το καλλιτεχνικό σύμπαν της Μάρως Μιχαλακάκου διαμορφώνεται με τη συνδρομή εννοιολογικών σχημάτων που σκόπιμα τοποθετούνται στις παρυφές μιας ονειρικής πραγματικότητας, στενά συνδεδεμένης με οικείες αναμνήσεις, πολιτιστικές και ερωτικές αναφορές. Παρά τη φαινομενική ηρεμία των συνθέσεων της, τα υποκείμενα διαμορφώνονται από μια ήπια ένταση που προκύπτει σαν αποτέλεσμα της ταυτόχρονης χρήσης αντιφατικών εννοιών στο ίδιο πλαίσιο, που αναφέρονται στην αγάπη, την υποταγή, την οικογενειακή ζωή, την επικοινωνία και τα όρια της οικειότητας, τον εξαναγκασμό και τον θάνατο. Η Μιχαλακάκου έτσι δημιουργεί μια ιδιότυπη υβριδικότητα με ποιητικούς όρους. Άλλωστε η ποίηση και η λογοτεχνία αποτελούν για την ίδια τις ύψιστες μορφές τέχνης, καθώς μπορούν όπως και τα έργα της με τα λιγότερα δυνατά μέσα και τους πιο ευφάνταστους και αναπάντεχους συνδυασμούς, να απαλύνουν την αγωνία του ανθρώπου για την ιδέα του αναπόφευκτου τέλους. Η καλλιτέχνης δεν επιχειρεί να ανακαλύψει το νόημα του περιεχόμενου της ζωής, αλλά να διακηρύξει την πίστη της στη δύναμη της δημιουργικότητας, της ανθρώπινης επικοινωνίας, της φιλίας, της αγάπης και της συνεργασίας. Καθιστά έτσι το έργο της φορέα μιας αισιόδοξης ενσυναίσθησης που αφιερώνεται στην προσπάθεια μιας συλλογικής μετάβασης από το σκοτάδι στο φως.
Σημαντικό ρόλο στο έργο της Μιχαλακάκου διαδραματίζουν τα ζώα και ιδιαίτερα τα πτηνά. Πρωταγωνιστές ενός μυθολογικού εικαστικού σύμπαντος, συνυπάρχουν μεταξύ τους σε ένα εννοιολογικό σχήμα έρωτα και επιβιωτικού ανταγωνισμού. Συχνά μέρη από το σώμα των αρπακτικών πτηνών – όπως για παράδειγμα τα νύχια - συμβολικά συνδυάζονται με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, δημιουργώντας ζωο-ανθρωπομορφικά υβρίδια. Ο ονειρικός κόσμος της Μιχαλακάκου ως μια «ανοίκεια μεταγραφή» του Κήπου των Απολαύσεων, επαναδιαπραγματεύεται τους όρους ελευθερίας στη σύγχρονη εποχή μέσα από την ικανότητα των πτηνών να μπορούν να πετούν και να ζουν ελεύθερα χωρίς καμία ενοχή. Στην έκθεση της «Till It’s Gone» (2016) που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Κωνσταντινούπολης, η ανοίκεια στάση σώματος των πτηνών και η σε βάθος έρευνα για την ισορροπία των ζωικών οικοσυστημάτων, παραλληλίζεται με την αγωνιώδη πρόβλεψη ενός δυστοπικού μέλλοντος, που απορρέει από την αδυναμία του ανθρώπου να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα της ύπαρξης του στο σύγχρονο μεταβιομηχανικό περιβάλλον.