Ο Μάριος Φούρναρης (1981) είναι καλλιτέχνης και συν-επιμελητής της έκθεσης «Το Πράσινο Πέρα(σ)μα». Επιπλέον, κατάγεται από το Πέραμα, όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται. Τόσο θεωρητικά όσο και καλλιτεχνικά τα κύρια ενδιαφέροντά του, για το περιβάλλον, την «Arte Povera», τον «Τρίτο Παράδεισο» του Michelangelo Pistoletto και για τον «Νέο Ουμανισμό», είναι βαθιά ριζωμένα στην εμπειρία του στο Πέραμα και επεκτείνονται με δημιουργικό τρόπο στην τέχνη του. Πολλά από τα έργα του ανακαλούν στην μνήμη οξύμωρα σχήματα, που συνδέουν την αγάπη με τη φυλάκιση, την πολυπολιτισμικότητα με την τοπική ζωή και τα αντικείμενα, τη γνώση στην ιστορία της τέχνης με τις κοινωνικές ανησυχίες. Η διαρκής αντίληψη του Φούρναρη για την πολυπλοκότητα του κόσμου καθώς και για την ομορφιά του, τον οδήγησε, μεταξύ άλλων, σε μια πολύ γνήσια αναπαράσταση του «αντικατοπτρισμού»: ένας καθρέφτης φαίνεται συχνά να χωρίζει τις φωτογραφίες του σε δύο μέρη που ωστόσο δεν μπορούν να διακριθούν. Το όλον, στα έργα του Φούρναρη, είναι πάντα κατασκευασμένο από όλα τα μέρη, όλες τις πολυπλοκότητές τους, όλα τα διαφορετικά βλέμματα, σαν ένα ζωντανό καλειδοσκόπιο.
Το Πέραμα αποτελεί για τον Μάριο Φούρναρη «το τελευταίο φυσικό και φανταστικό σύνορο μεταξύ ουρανού και θάλασσας, και την έννοια της ελευθερίας, η οποία εκφράζεται συμβολικά από αυτά τα δύο φυσικά στοιχεία. Είναι ένα μοναδικό μέρος όπου τα όρια της καθημερινής ζωής ανατρέπονται συχνά από φανταστικές αντιξοότητες». Ο καλλιτέχνης με κάποιο τρόπο κουβαλάει μέσα του και μέσα στην τέχνη του αυτό το πολύ ιδιαίτερο κομμάτι γης και όλα τα χαρακτηριστικά του, που δημιουργήθηκαν από διάφορα κύματα μεταναστεύσεων και από το συνεχές συναίσθημα αναγκαιότητας που δίνει ζωή στους κατοίκους του.
Ως επιμελητής, ο Φούρναρης επικεντρώνεται στις δυνατότητες ενός νέου ουμανισμού και ενός εκτεταμένου μέλλοντος βασισμένου στη συνέργεια μεταξύ φύσης και πολιτισμού. Τα δύο αυτά στοιχεία εκφράζονται επίσης στην πολύσημη τέχνη του, όπου ο καλλιτέχνης, με τις αλληγορίες του για τη ζωή, την αγάπη, τον χρόνο, το θάνατο, την τεχνολογία και το άγχος της επιβίωσης, επαναδιαπραγματεύεται συνεχώς τη σχέση του ανθρώπου με τον υλικό πολιτισμό και την ομορφιά της φύσης.