Η Λυδία Δαμπασίνα έχει εργαστεί με έμμονη φροντίδα για την κλιματική αλλαγή από το 1976. Για χρόνια, έζησε στο Rouac, κοντά στο "Εθνικό Πάρκο του Écrins", σε ένα παλιό αγρόκτημα που ανακαίνισε η ίδια καλλιεργώντας την αυλή σύμφωνα με το βιβλίο του Claude Aubert, «Ο βιολογικός λαχανόκηπος». Έτσι, έχει εμπλακεί με μοναδικό τρόπο σε πολλές πτυχές της προστασίας της φύσης, από την προστασία της νύχτας, των ζώων, των δέντρων, των μελισσών… Σήμερα ζει στην Τζιά όπου μαζί με τον Μανώλη Μπαμπούση έχουν φυτέψει περισσότερα από 300 δέντρα - έχοντας κατά νου την αρχαία κινεζική παροιμία που δηλώνει, πως έχεις πετύχει στη ζωή σου εάν έχεις φυτέψει ένα δέντρο, έχεις αποκτήσει ένα παιδί ή έχεις γράψει ένα βιβλίο.
Ενώ μεγάλο μέρος του έργου της ασχολείται με οικονομικές ανισότητες και θρησκευτικούς παραλογισμούς, στην πραγματικότητα, ολόκληρη η δουλειά της έχει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όπως και η ίδια η ζωή της, ένα οικολογικό αγκυροβόλιο, ακόμη και σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο των δημιουργιών της. Λίγοι καλλιτέχνες όσο αυτή έχουν εμπλακεί για τόσα πολλά χρόνια συνδυάζοντας τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή, τις ανθρωπιστικές αξίες, τη διατήρηση της φύσης και την καταπολέμηση των οικονομικών ανισοτήτων, παρά το γεγονός ότι το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της στρέφεται σε έννοιες όπως ο χρόνος, η επανάληψη και η φθορά - που προφανώς συνδέονται επίσης με το ζήτημα της οικολογίας. Οι «Επιστολές Αγάπης» της, ένα βίντεο κολάζ προσωπικών ερωτικών γραπτών από 10.000+ σελίδες επιστολών, σημειώσεων, email και sms, που στάλθηκαν και ελήφθησαν από και προς διαφορετικούς εραστές, αποτελούν ένα παράδειγμα επάνω στο ζήτημα της «διατήρησης» - σε αυτή την περίπτωση της αγάπης. Η έννοια της διατήρησης είναι επίσης έντονα παρούσα και στην επιλογή του υλικού – ευρεθέντα αντικείμενα, στρώματα, δέρματα ζώων ή κρανία, φυτά, σπόροι, ψωμί, όλα τους με ποιητικό τρόπο αντιπροσωπεύουν τον μετασχηματισμό της φθοράς σε σεβασμό.
Ωστόσο, η διχοτομία είναι ο πυρήνας της καλλιτεχνικής και διανοητικής της θέσης. Στην τελευταία της δουλειά, η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί όμορφες παλιές ζυγαριές, ζυγίζοντας την άμμο με την επίγεια σφαίρα, πετονιές ψαρέματος με έναν γάντζο, λεπίδες με βελόνες, το αλάτι με το ψωμί, ένα κρανίο κατσίκας με ένα ανθρώπινο καλούπι αυτιού, καθοδηγώντας έτσι τους θεατές να ζυγίσουν οι ίδιοι μέσα τους το παρόν με το παρελθόν, τον άνθρωπο και τα ζώα, τα φυτά και τον κόσμο, με λεπτότητα και ποίηση.