Η Janet Biggs έχει ταξιδέψει στα πιο απομονωμένα μέρη του κόσμου, από την παγωμένη Αρκτική έως τα ενεργά ηφαίστεια της Ανατολικής Ιάβας, στην Ινδονησία και από την εμπόλεμη ζώνη στο Κέρας της Αφρικής έως τις αφιλόξενες εκτάσεις της ερήμου της Γιούτα στις Η.Π.Α. Θα μπορούσαμε έτσι να πούμε πως επάξια φέρει τον τίτλο του καλλιτέχνη-εξερευνητή. Χρησιμοποιώντας το βίντεο, την φωτογραφία και τις επιτελέσεις ως μέσα της καλλιτεχνικής της πρακτικής, σε ένα πολύπλευρο και δια-θεματικό κατά κύριο λόγο έργο, η αμερικανίδα καλλιτέχνιδα αφιερώνει μεγάλο κομμάτι της έρευνας της στην «ανθρώπινη οικολογία». Ο σύγχρονος αυτός επιστημονικός όρος διαμορφώνεται μέσα από την εμπλοκή των φυσικών με τις κοινωνικές επιστήμες, όπως τη βιολογία, την ανθρωπολογία, την δημογραφία και την αρχιτεκτονική, μελετώντας τους τρόπους συμβολής του ανθρώπου στην μεταβολή των βιοτόπων του, μέσα από δραστηριότητες όπως η γεωργία, η δημιουργία ορυχείων, το κυνήγι, το ψάρεμα κ.α. Σε αυτό το πλαίσιο, τα έργα της Biggs ως οπτικές καταγραφές της συνένωσης τέχνης και επιστήμης, αρθρώνουν μια ισχυρή φωνή αγωνίας για την καταστροφή της βιοποικιλότητας, την ανθρώπινη εκμετάλλευση, την ηθική ευθύνη για προστασία κάθε ζωντανής ύπαρξης στον πλανήτη.
Για παράδειγμα στο βίντεο-έργο της “Warning Shot” (Προειδοποιητική Βολή) [2016], η αμερικανίδα καλλιτέχνης ταξιδεύει ως τα νησιά Svalbard στην Αρκτική για να καταγράψει το λιώσιμο των πάγων και πως αυτό επηρεάζει τα οικοσυστήματα. Θέλει να ταξιδέψει μόνη, μα για να το πράξει αυτό νόμιμα πρέπει απαραιτήτως να φέρει μαζί της τουφέκι για να προστατευτεί από τυχόν επιθέσεις της άγριας πανίδας της περιοχής. Φέρει επίσης μαζί της έναν εκτοξευτή φωτοβολίδων το οποίο χρησιμοποιεί ρίχνοντας προειδοποιητικές βολές. Πολύ σύντομα όμως διαπιστώνει πως δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει σε αυτό της το «κάλεσμα». Ο κίνδυνος δεν υπάρχει πια ή μήπως η ίδια πλέον αποτελεί κίνδυνο; Η φύση την έχει αναγνωρίσει, οι προειδοποιητικές τις βολές έχουν μαρκάρει την περιοχή σηματοδοτώντας την αρχή μιας πολιτικής πράξης, μίας απόπειρας προειδοποίησης, μια κραυγή αγωνίας για τα είδη της βιοποικιλότητας που εξαφανίζονται. Η Biggs εδώ ταυτίζει την προστασία της φύσης με την βιωσιμότητα της ίδιας της ανθρωπότητας, επισημαίνοντας πως η αρμονική σχέση ισορροπίας ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη αποτελεί προτεραιότητα ζωτικής σημασίας.