Ο Γιώργος Τσακίρης εκτός από ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης και δάσκαλος, που συστηματικά ασχολείται με τις εγκαταστάσεις, τη ζωγραφική και τη φωτογραφία, είναι και ένας «φιλόσοφος της τέχνης». Οι συνθέσεις των αξιοθαύμαστων εγκαταστάσεων του, πρωτίστως δημιουργούν στο θεατή μια οικεία παρόρμηση για σκέψη γύρω από την επανεξέταση του ρόλου της ύπαρξης μας στον κόσμο. Το έργο του Τσακίρη δεν φέρει μέσα του το είδος του μεταφυσικού ερωτήματος «γιατί υπάρχω», αλλά πολύ περισσότερο επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο ουσιώδες περιεχόμενο του «πως υπάρχω». Διαμορφώνοντας μορφολογικά και λειτουργικά το πλαίσιο μιας αισθητικής εμπειρίας πολύ περισσότερο οργανικής και λιγότερο τεχνητής, τονίζει τη σχέση μεταξύ φύσης και τέχνης. Η χαρακτηριστική «ζωντάνια» των εγκαταστάσεων του καλλιτέχνη μέσα από τη διαπραγμάτευση φυσικών διεργασιών και εννοιών όπως ο συνεχής κύκλος ζωής, η αναγέννηση, η αποσύνθεση, η φθορά και η δημιουργία, συγκροτεί συμβολικά το επίκαιρο και επείγον μήνυμα αναβίωσης της αρμονικής συνθήκης συμβίωσης του ανθρώπου με τη φύση, στο σύγχρονο μεταβιομηχανικό περιβάλλον. Η διατήρηση της στενής αυτής σχέσης μεταξύ τέχνης και φυσικού περιβάλλοντος, μας επιτρέπει οριστικά να «χαρακτηρίσουμε» τον Τσακίρη ως «οικολογικό καλλιτέχνη». Έναν καλλιτέχνη δηλαδή, που βιώνοντας εμπειρικά εκ του σύνεγγυς την πραγματικότητα και τη ζωή της φύσης, είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος τόσο για τις απειλές που βαραίνουν τους ώμους των μελλοντικών γενεών, όσο και για την πεποίθηση πως η τέχνη, αν και δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, παραμένει ένας από τους καλύτερους τρόπους για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να διαμορφώσουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο.

 

Ο καλλιτέχνης ενσωματώνει συνειδητά στην τέχνη του οπτικά τεκμήρια της αγροτικής εργασίας, με σκοπό να μοιραστεί ή να υπενθυμίσει στο κοινό την εμπειρία της αγρονομικής ζωής και τη μεταμορφωτική επίδραση του φυσικού χρόνου επάνω στην οργανική ύλη. Άλλωστε ο ίδιος βιώνει αυτό τον τρόπο ζωής ενεργά ως αναπόσπαστο μέρος της καταγωγής του, αλλά και της οικείας καθημερινότητας του. Ο Τσακίρης δημιουργώντας συχνά την αίσθηση τεχνητών οικοσυστημάτων επαναφέρει στη συλλογική συνείδηση την υπενθύμιση του ενδεχομενικού και εφήμερου χαρακτήρα της ίδιας της φύσης, δίνοντας έμφαση στην αξία της λιτής ζωής, στην απλότητα του χαρακτήρα, στην άμεση επικοινωνία και στη γεμάτη από θετική ενέργεια συνέργεια της τέχνης με τη ζωή.